"
Ambitie (< Lat. ambitĭo, -ōnis: “het dingen (naar een ambt)”), ook wel eerzucht genoemd, is het “streven om carrière te maken” en de daarmee vaak gepaard gaande “zucht, dorst naar eer of roem”. In meer algemene zin is ambitie het streven naar een bepaald doel. Ambitie in positieve zin is het streven om een bepaalde taak of functie beter uit te voeren.

Wikipedia"

Ambitie is een begrip dat voor iedereen een andere definitie kent. Een muzikant kan er naar streven te spelen voor een immens groot publiek of zoveel mogelijk mensen te raken met zijn muziek. Een atleet tracht de beste prestatie neerzetten om zo medailles en trofeeën (en roem) te verzamelen, en wie weet zelfs een recordtitel. Wereldleiders willen een plaats bemachtigen in de geschiedenisboeken, al worden hun methodes niet altijd even goed onthaald…

Wikipedia schetst hierboven al een mooi kader waarbinnen we ambitie kunnen plaatsen. Het geeft dit begrip een oorsprong en toont meteen ook de ambiguïteit die ermee gepaard gaat, want wat voor de ene persoon een gezonde ambitie lijkt, kan door de ander gezien worden als overdreven, minderwaardig of misschien zelfs gevaarlijk gedrag.

Maar wat wil jíj?
En wat wil ík?
Is ambitie überhaupt wel te vatten met zo’n simpele vraag?

Van kinds af aan was het voor mij al duidelijk: ik wou alles. En liefst van al zelfs alles tegelijk. Ieder speelgoedje was van mij ook al was ik er niet mee aan het spelen en alle mensen op straat die ik niet kende, dat waren mijn vrienden. Gelukkig ben ik die fase ontgroeid, maar het zet wel de toon voor de rest van mijn verhaal.

Aan de KU Leuven ben ik verzeild geraakt in de opleiding Communicatie-wetenschappen. Een richting die erom gekend stond studenten aan te trekken die eigenlijk nog niet goed wisten wat ze wouden doen. Toch was dit voor mij een bewuste keuze en zag ik het anders. Ik wist namelijk wél wat ik wou doen: alles.

Toen ik aan het eind van mijn studies moest nadenken over ‘de rest van mijn leven’ schrok die uitdrukking me af. Moest ík, de persoon die constant nood heeft aan een nieuwe uitdaging en afwisseling, nu echt kiezen voor één job? Of zou ik als jobhopper door het leven moeten gaan tot niemand me meer wou aannemen? Zou er eigenlijk geen functie bestaan waar jobhoppen deel uitmaakt van het takenpakket…? En jawel hoor – zo’n job bestaat! Dat is nu net het soort job dat ik gevonden heb.

Ik ben Bianca. Ik ben Unique. Ik ben Project Consultant.

Het is tijd om al een eerste vraag te beantwoorden: wat doet een Project Consultant eigenlijk? Wij zijn administratieve duizendpoten die in zowat elke afdeling van een bedrijf ingeschakeld kunnen worden voor een korte of langere opdracht. Dit kan een tijdelijke werkkracht vermeerdering zijn of een vervangingsopdracht tijdens verlofperiodes of ziekte. Op deze manier doen we veel ervaring op in verschillende sectoren, bedrijfsculturen, afdelingen, functies, programma’s… noem maar op! Kortom: verantwoord jobhoppen met de zekerheid van een vast contract.

Ambitie voor mij?

Dat is een ellenlange lijst met to-do’s. Dat is een lijst met daarop mijn to-do lijstjes. Dat is Japans leren. En Zweeds. En Spaans. En mijn Frans en Duits proberen te onderhouden. Dat is constant nieuwe recepten uitproberen in de keuken en ondertussen ook tijd vinden voor fitness en ju jitsu om die calorieën er weer af te werken. Dat is genieten op het werk en werken om te kunnen genieten. Dat is elke dag iets bijleren om de beste versie van mezelf te zijn.

Ambitie is een never ending story. Een doel dat ik nooit ga bereiken, maar dat er wel voor zorgt dat ik iedere dag weer het beste van mezelf geef om een stapje dichterbij te komen.

En daar ga ik morgen weer mee verder, met de letter B!

Bye bye
Bianca